Τι μέλει γενέσθαι;

Η προεκλογική περίοδος και ο ανάλογος πυρετός έχει αρχίσει εδώ και καιρό. Οι μονομάχοι, αν και πληγωμένοι, εξαπολύουν σφοδρές επιθέσεις εκατέρωθεν. Τα κανάλια βρίθουν από πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, καρεκλο-μνηστήρες, προφήτες και πατριδο-λάτρεις.

Διάφοροι «ειδικοί», κρίνουν και κατακρίνουν το πρόσφατο παρελθόν, καταγγέλλουν τις κυβερνήσεις, καταδικάζουν υπουργούς, βουλευτές και πάσης φύσεως δημόσιους λειτουργούς, αναλύουν τις αποφάσεις και τις πράξεις ή την απραξία των εκάστοτε αντιπάλων τους και γενικά, αναλύουν το παρόν και διαβλέπουν το μέλλον αυτού του τόπου.

Κάποιοι άλλοι, εμφανίζονται «ανανεωμένοι», περισσότερο μυαλωμένοι και μετανοιωμένοι για τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία παραδέχονται ανοικτά και μεγαλόφωνα, θεωρώντας οτι ταυτόχρονα λαμβάνουν το ανάλογο «συγχωροχάρτι». Πρεσβεύουν την «νέα γενιά» πολιτικών, αντιπροσωπεύουν νέες οικογένειες και παρουσιάζονται περισσότερο «διαβασμένοι», έχοντας μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, έτοιμοι να παλέψουν για το καλό της πατρίδας και του δύστυχου λαού.

Όμως τελικά…τι μέλει γενέσθαι;

Τι υποτίθεται ότι πρεσβεύουν όλοι αυτοί οι «μεγαλο-επιστήμονες» της πολιτικής, της οικονομίας, του προφορικού και γραπτού λόγου; Τι θέλουν να μας πουν, ιδιαίτερα τώρα, εν όψει των επερχόμενων εκλογών; Τι προφίλ προσπαθούν να παρουσιάσουν; Ποιές είναι οι σκέψεις τους και ποιά τα σχέδιά τους για το μέλλον. Αν πιστέψουμε οτι - τάχα δήθεν - έχουν διαγνώσει το πρόβλημα και έχουν βρει την λύση, ποιά είναι αυτή; Ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή; Ότι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, λίγο ακόμη και να φτάσουμε σε επίπεδα Βουλγαρίας, Ινδίας ή ακόμη καλύτερα Ζουαζηλάνδης; Και μετά τι; Όλα θα αρχίσουν να διορθώνονται, αυτόματα, σαν την μητέρα φύση; Μέσω ποιού μηχανισμού; Του μηχανισμού των επενδύσεων, της ανάπτυξης και των νέων θέσεων εργασίας, σε μία χώρα που έχει σταματήσει να παράγει σχεδόν τα πάντα; Λόγια εύκολα, λόγια απλά, λόγια πλάνα, που ακόμη και ένας απλός άνθρωπος μπορεί να τα προφέρει, χωρίς βέβαια να μπορεί να προχωρήσει σε περισσότερο βάθος.

Τι περιμένουν άραγε, από έναν λαό τον οποίο ακόμη και τώρα που μιλάμε, τον κοροϊδεύουν, τον κλέβουν, τον ταπεινώνουν, τον εξευτελίζουν, τον καταστρέφουν, του μειώνουν την υπερηφάνεια του. Τι περιμένουν από έναν λαό τον οποίο εξακολουθούν να απομυζούν;

Μα φυσικά, την ψήφο του. Και φυσικά, θα την έχουν. Διότι, ναι μεν «ο λαός δεν ξεχνά», αλλά επίσης ο λαός δεν παύει να λειτουργεί με την «ψυχολογία του όχλου». Δεν παύει να χρειάζεται έναν κυβερνήτη και για να γίνουμε πιο επίκαιροι, δεν παύει να «θέλει τον Γερμανό του». Και όλοι αυτοί οι προφήτες, μπορεί να μην ξέρουν πώς να βγάλουν την χώρα από την κατάσταση που οι ίδιοι την έφεραν, αλλά σίγουρα ξέρουν την ανάγκη του λαού για διακυβέρνηση, βασίζονται σε αυτό και εξακολουθούν να «ζουν και να βασιλεύουν» βάσει αυτού.

Αυτό που δεν δείχνουν να υπολογίζουν όμως και εγώ στην θέση τους θα ανησυχούσα, είναι πότε ο λαός αυτός θα ξυπνήσει και εννοώ ΞΥΠΝΗΣΕΙ (όχι απλά θα διαδηλώσει ή  θα ψηφίσει λευκό) και τότε, «ποιος είδε τον ΛΑΟ και δεν τον φοβήθηκε».

Δεν ανήκω στην κατηγορία των «μαχητών των δρόμων», δεν είμαι το πρότυπο του επαναστάτη, ούτε πιστεύω στην λογική του «να βγούμε στους δρόμους με τα όπλα». Απλά, παρατηρώ τα τεκταινόμενα και με βάση την απλή λογική σκέφτομαι και αναρωτιέμαι, «ως πότε».

Ως πότε μπορείς να παίζεις με την φωτιά και να μην καίγεσαι.

Ως πότε μπορείς να αδικείς και να μένεις ατιμώρητος.

Ως πότε μπορείς να κλέβεις και να παραμένεις ασύλληπτος.

Ως πότε μπορείς να συγκαλύπτεις και να κυκλοφορείς ελεύθερος.

Τι μέλει γενέσθαι;

Πόσο ακόμη πρέπει να κατρακυλήσουμε και πόσο ακόμη θα αντέξουμε να βλέπουμε τους κάθε λογής υπεύθυνους - πολιτικούς και μη - να παραμένουν αλώβητοι παρά τα αμαρτήματά τους, να κομπάζουν υπερήφανοι για τα δήθεν έργα τους και να συνεχίζουν το ανηλεές και αδυσώπητο φαγοπότι τους.

Διότι «παν μέτρον άριστον» όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ένα «μέτρο» που φαίνεται να λείπει από όλους σχεδόν τους κυβερνώντες και τους αποφασίζοντες.