Είναι
απορίας άξιο αυτό που έχουμε στο DNA μας ως λαός. Να βλέπουμε δηλαδή τόσο
«κοντόφθαλμα», μόνο το δικό μας συμφέρον και να μην μας καίγεται καρφί για τους γύρω μας.
Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα της στενομυαλιάς μας οι εκάστοτε απεργίες, οι
οποίες γίνονται τις πλέον ακατάλληλες περιόδους και στρέφονται ΤΕΛΙΚΑ, εναντίον των πιο
αδύναμων, των πλέον άσχετων με το θέμα και των πλέον νευραλγικών κλάδων.
Έτσι, συνηθήσαμε πλέον, κάθε Σεπτέμβριο να τιμωρούμε την Κυβέρνηση, τιμωρώντας τελικά την Παιδεία (δηλαδή τα παιδιά μας), κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα να τιμωρούμε την Κυβέρνηση, τιμωρώντας τελικά τον Τουρισμό και κάθε «όποτε/ενίοτε» μας συμφέρει να τιμωρούμε την Κυβέρνηση, τιμωρώντας τελικά το Εμπόριο, τον Μικρομεσαίο, τον Επιχειρηματία, κ.ο.κ.
Τελικά όπως φαίνεται, η Δημοκρατία -
έτσι όπως την εννοούμε οι σύγχρονοι Έλληνες - καταντάει φαιδρή για τους λίγους,
των οποίων δεν ιδρώνει το αυτί και κατάρα για τους πολλούς, οι οποίοι τραβάνε
τελικά τα πάνδεινα. Άραγε, κάπου δεν πρέπει να υπάρχει και ένα όριο – «λογική»
θα ήταν η σωστότερη λέξη – όπου τελειώνουν τα προσωπικά ή κλαδικά δικαιώματα
και αρχίζουν τα δικαιώματα του συνόλου και του άμοιρου αυτού τόπου;
Και το «κερασάκι στην τούρτα» της λογικής αυτών των ανθρώπων, είναι οτι θεωρούν οτι πρέπει να τους συμπονέσουν και να συνδράμουν στον δίκαιο αγώνα τους, ακόμη και αυτοί τους οποίους ταλαιπωρούν ή καταστρέφουν. Θεωρούν οτι μία δικαιολογία, ένα αίτημα ή μία συγγνώμη, φτάνουν για να κλείσουν κάθε πληγή και να διορθώσουν κάθε καταστροφή που προκάλεσαν.
Εάν είναι έτσι, τότε γιατί δεν δεχόμαστε εξίσου και την συγγνώμη των πολιτικών και δημοσίων προσώπων, παρά καθημερινά τους κατακρίνουμε τους υβρίζουμε και τους γιαουρτώνουμε; Και αυτοί από την πλευρά τους, θεωρούν οτι παλεύουν για τα δίκαια και το καλό του τόπου και του συνόλου. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου