Μόνιμοι «αξιωματούχοι» σε νευραλγικά «πόστα»

Γιώργος Μπαμπινιώτης: «...Να είναι μόνιμος ο υπουργός Παιδείας...»

Θα ήθελα να επισημάνω και να υπερψηφίσω την αναγκαιότητα της πρότασης του κ. Μπαμπινιώτη, αναφέροντας τα ακόλουθα.

Είναι γνωστό, ότι σε άλλα κράτη, ακόμη και με πολύ μικρότερη δυναμικότητα και προοπτική ανάπτυξης από αυτήν της Ελλάδας, διορίζονται σε θέσεις «κλειδιά» και κυρίως σε θέσεις οι οποίες δεν έχουν άμεση σχέση με την εξωτερική ή εσωτερική πολιτική, μόνιμοι αξιωματούχοι.

Αυτό συμβαίνει διότι οι τομείς αυτοί, ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση, κόμμα ή μονάρχη, θεωρούνται ιδιαίτερα νευραλγικοί και εξαιρετικής σημασίας για την ανάπτυξη της εκάστοτε χώρας και την ευημερία των πολιτών και των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σ' αυτή. Ενδεικτικά αναφέρονται τα ακόλουθα παραδείγματα:

Παιδεία

Αφορά το ύψιστο αγαθό το οποίο πρέπει να προσφέρουμε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, στις επόμενες γενιές, με συνέπεια και συνέχεια, απαλλαγμένο από διαρκείς «μεταρυθμίσεις» και κομματικές σκοπιμότητες.

Αντ' αυτού, η αλλαγή των σπουδαστικών συστημάτων έχει πλέον καταντήσει γραφική. Κάθε λίγα χρόνια ανακοινώνονται σημαντικές «μεταρυθμίσεις» για την βελτίωση και ενίοτε την εκ βάθρων αλλαγή του συστήματος με το οποίο οι νέοι θα διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην ανώτερη και ανώτατη βαθμίδα της μόρφωση. Κάθε 1 με 2 χρόνια οι εκπαιδευτικοί αναμένουν με αγωνία τα «νέα» βιβλία, την νέα ύλη, τις νέες οδηγίες, κ.ο.κ.

Γιατί συμβαίνουν αυτά; Τι έχουν τα «συστήματα», τα βιβλία, οι ύλες, τα πανεπιστήμια και μονίμως κρίνονται ακατάλληλα, ξεπερασμένα και χρήζοντα άμεση μεταρύθμιση; Είναι ανάγκη, κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση ή ο υπουργός, να αλλάζουν και όλα αυτά μαζί του; Η απάντηση είναι, φυσικά ΟΧΙ!

Τουρισμός

Θέλει πολύ μυαλό για να θεωρήσουμε τον τουρισμό ως μία από τις πλέον προσοδοφόρες και ελπιδοφόρες «βαριά βιομηχανία» για την χώρα μας; Θέλει επίσης πολύ μυαλό, πολλούς συμβούλους και πολύ φαιά ουσία για να αποφασίσουμε να τα «δώσουμε όλα», προκειμένου να αναπτύξουμε αυτό το αγαθό, που απλόχερα μας έχει παραχωρήθει σ' αυτή τη χώρα;

Τι περιμένουμε για να εκμεταλλευτούμε (με την καλή έννοια), τις ατελείωτες ακτογραμμές, τα δεκάδες μεγάλα και μικρά νησιά, τις απίστευτες φυσικές ομορφιές και την σχεδόν καθολική ηλιοφάνεια της χώρας μας; Γιατί δεν μπορούμε να πάρουμε γρήγορες αποφάσεις και να δώσουμε άμεσα κίνητρα για την ανάπτυξη του αγροτουρισμού, του συνεδριακού και εκθεσιακού τουρισμού, του οικοτουρισμού, του ιαματικού, του οικολογικού και πλείστων άλλων ειδών τουρισμού;

Εκτός από αυτά (Παιδεία και Τουρισμός), θα μπορούσα να αναφερθώ και σε άλλες περιπτώσεις, αλλά νομίζω οτι το κύριο μήνυμα δόθηκε, οπότε ας πάμε τώρα και στο διαταύτα.

Η πρόταση

Για να μην μένουμε λοιπόν μόνο σε παρατηρήσεις και ανάθεμα, ιδού μία πρωτόλεια πρόταση (τι άλλο θα μπορούσε να γίνει μέσα σε δέκα αράδες), για την καλύτερη διαχείριση και ανάπτυξη τομέων, όπως αυτοί που προαναφέρθηκαν.

Θα μπορούσε λοιπόν να οριστεί μία ομάδα ανθρώπων (ή πολλές ομάδες ανθρώπων), ημι-μόνιμου χαρακτήρα (το «ημι» το βάζω μόνο σαν δικλείδα ασφαλείας για περιπτώσεις, διαφθοράς, κακοδιαχείρισης, κυκλωμάτων, κλπ.), που αποκλειστικό στόχο θα έχει τον σχεδιασμό και την εκτέλεση ένος μακροχρόνιου αναπτυξιακού πλάνου. Ενός πλάνου το οποίο θα πρέπει να τύχει της αποδοχής και υποστήριξης από το σύνολο του πολιτικού, ακαδημαϊκού και επιχειρηματικού κόσμου, φυσικά μέσα από διαδικασίες διαλόγου, διαφάνειας, μελέτης και ότι άλλο απαιτείται.

Η ομάδα αυτή πρέπει να αποτελείται από ανθρώπους ειδικούς στο εκάστοτε θέμα (παιδεία, τουρισμός, κλπ.), οι οποίοι όμως θα είναι απαλλαγμένοι από κάθε μορφής επίσημης σχέσης ή εξάρτησης (φυσικά, δεν αναφέρομαι σε εκλογικά δικαιώματα) με οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα. Παράλληλα, θα πρέπει να έχουν αυξημένες δυνατότητες λήψης αποφάσεων και εκτέλεσης του έργου τους (δεν θα είναι δηλαδή, απλοί σύμβουλοι). Έτσι, για τα κακώς κείμενα, όταν και εφόσον αυτά προκύπτουν, η εκάστοτε ομάδα θα λογοδοτεί και θα πρέπει να αιτιολογεί τις αποφάσεις και τις πράξεις της, χωρίς να θίγονται αντίστοιχα κυβερνητικά πρόσωπα. Με τον τρόπο αυτό, θα μειωθεί στο ελάχιστο το «άγχος» του πολιτικού κόστους και η εκάστοτε βουλή των Ελλήνων θα έχει κάθε λόγο να υποστηρίξει τις ομάδες και τα έργα τους, αφού πλέον θα θεωρείται εθνική ευθύνη και εθνικό συμφέρον.

Όλα αυτά βέβαια απαιτούν ένα χαρακτηριστικό για το οποίο δεν είμαστε και τόσο γνωστοί εμείς οι Έλληνες, την ΟΜΟΦΩΝΙΑ. Θα πρέπει οι αποφάσεις της ομάδας να κρίνονται αντικειμενικά και να υπερψηφίζονται «εύκολα» και «γρήγορα» από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις και να γίνονται αποδεκτές και από τον επιχειρηματικό κόσμο ο οποίος, εκτός από τα προσωπικά οφέλη, πρέπει να δει μακρύτερα και να καταλάβει και να αποδεχθεί το γενικότερο ΟΡΑΜΑ. Ένα όραμα το οποίο δεν έχει χώρο για αρπαχτές, προσωπικά συμφέροντα και γρήγορους πλουτισμούς, εις βάρος του συνόλου.

Άραγε, μπορούμε να καταφέρουμε κάτι ανάλογο: Εγώ λέω οτι είναι δύσκολο, αλλά ΝΑΙ, μπορούμε να τα καταφέρουμε.